Modele Cyklu Życia Projektu

Modele Cyklu Życia Projektu

Dostępnych jest wiele modeli cyklu życia projektu, z których każdy posiada swoje wady i zalety. Wybór odpowiedniego modelu uwarunkowany jest specyfiką danego przedsięwzięcia, uwzględniając jego złożoność, czas trwania, budżet oraz poziom ryzyka.

Literatura fachowa opisuje liczne modele, jednak w praktyce stosowana jest ich zdecydowanie mniejsza liczba. Istnieje też możliwość zastosowania modelu mieszanego, który łączy najlepsze praktyki z różnych metodologii, co może skuteczniej zabezpieczyć realizację projektu przed potencjalnymi problemami.

Model kaskadowy (klasyczny):

Zakłada liniowe, sekwencyjne podejście do procesu rozwoju oprogramowania, gdzie każda faza musi być ukończona przed przejściem do następnej. Etapy procesu (analiza, projektowanie, implementacja, testowanie) są ściśle określone i bardzo trudne jest wprowadzenie zmian w późniejszych fazach projektu bez poważnych konsekwencji.

Nadaje się najlepiej do projektów o ustalonych i niezmiennych wymaganiach.

Niewątpliwą zaletą tego podejścia jest to, że jest tańszy i szybszy niż jakakolwiek inna metodologia, a przy odpowiednim planowaniu w dalszym ciągu możliwe jest dodawanie do projektów nowych funkcjonalności.

Przykładem modelu kaskadowego jest metodologia Waterfall.

Model spiralny:

Stanowi ewolucję modelu kaskadowego. Projekt jest dzielony na cykle, z których każdy zawiera etapy analizy ryzyka, planowania, budowy, oceny i analizy klienta. W każdym cyklu, w miarę postępów, oceniane są ryzyka i podejmowane decyzje dotyczące kontynuacji projektu.

Pozwala na adaptację do zmieniających się wymagań oraz zapewnia systematyczne zarządzanie ryzykiem. Model ten jest rzadko używany przy programowaniu, ale jego rozwój miał duży wpływ na to, jak wyglądają późniejsze modele.

Przykładem modelu spiralnego jest Model Spirali Barry’ego Boehma.

Model iteracyjny:

Zakłada podzielenie projektu na serie iteracji, z których każda zawiera pełen cykl rozwoju oprogramowania, tj. planowanie, analizę, projektowanie, implementację i testowanie.

Po każdej iteracji następuje przegląd i ocena wyników, co pozwala na wprowadzenie poprawek i usprawnień w kolejnych iteracjach.

Pozwala na stopniowe rozbudowywanie produktu na podstawie feedbacku użytkowników, oraz wygodną fazę wdrożenia MVP.

Przykładem modelu iteracyjnego jest metodyka RUP (Rational Unified Process) (rozwinięcie modely spiralnego).

Model ewolucyjny:

Zakłada stopniowy rozwój produktu poprzez kolejne wersje, z których każda jest bardziej zaawansowana i kompletna niż poprzednia. Pozwala na elastyczne reagowanie na zmiany w trakcie rozwoju projektu, ponieważ nowe funkcjonalności są dodawane w kolejnych wersjach.

Wymaga silnej komunikacji z klientem i elastyczności w dostosowywaniu się do jego potrzeb.

Przykładem modelu ewolucyjnego jest model prototypowy.

Model przyrostowy (zarządzanie zwinne):

Charakteryzuje się tworzeniem produktu w małych, inkrementalnych krokach. Jest to obecnie najbardziej popularny sposób tworzenia oprogramowania. Rozwój produktu odbywa się poprzez dodawanie kolejnych funkcjonalności w kolejnych iteracjach.

Pozwala na szybką dostawę częściowo skończonego produktu, co umożliwia wcześniejsze uzyskanie opinii klienta oraz szybszą adaptację do zmieniających się wymagań. Umożliwia też ograniczenie kosztów związanych z dużymi błędami we wdrożeniu, które polegają na tworzeniu zbędnych elementów programowania.

Jego główną wadą jest to, że polega on na wdrożeniu zarządzania zwinnego i zakłada pozwolenie na dużą zmienność wewnątrz projektu, kosztem ceny oraz znacznie trudniejszego ustalenia harmonogramu projektu. Kolejnym ograniczeniem jest fakt, że zarządzanie zwinne na ogół jest dość kłopotliwe do wprowadzenia w realnie działającym środowisku, wymaga współpracy zarówno ze strony osób zarządzających firmą jak i wysokiej organizacji pracy przez pracowników.

Przykładem modelu przyrostowego jest metodyka Scrum.

Jak znajomość metodologi wpływa na naszą pracę?

W naszej firmie stosujemy w większości projektów, należącą do metod zwinnych metodologię Extreme Programming (XP), co zapewnia szybką i bezproblemową realizację projektów. Dzięki temu kładziemy nacisk na:

• Ciągłą integrację i testowanie: Kod jest stale integrowany i testowany, co pozwala na szybkie wykrywanie i rozwiązywanie błędów.

• Proste projektowanie: Projekty są realizowane w krótkich cyklach, co pozwala na elastyczne reagowanie na zmiany wymagań.

• Współpracę: Programiści ściśle ze sobą współpracują, co zapewnia lepszą komunikację i wymianę informacji.

• Informację zwrotną: Klienci i użytkownicy regularnie dostarczają informacji zwrotnej, co pozwala na ciągłe doskonalenie produktu.

Dzięki stosowaniu XP jesteśmy w stanie:

• Skrócić czas realizacji projektów: Ciągła integracja i testowanie oraz krótkie cykle projektowe pozwalają na szybką finalizację prac.

• Zwiększyć jakość kodu: Proste projektowanie i regularna informacja zwrotna pomagają w tworzeniu kodu, który jest łatwy do zrozumienia i utrzymania.

• Ułatwić współpracę: Ciągła komunikacja i wymiana informacji między programistami oraz klientami zapewnia lepszą koordynację pracy.

• Zwiększyć satysfakcję klienta: Regularna informacja zwrotna i elastyczne reagowanie na zmiany wymagań pozwala na dostarczenie produktu, który spełnia oczekiwania klienta.